Nükleer güç ya da nükleer silahlar için çok özel ve tabiatta çok az (yüzde 1’in altında) bulunan bir element olan uranyum-235 izotopu kullanılıyor.
Bilim beşerlerine nazaran, tabiatta bulunan uranyum elementinin neredeyse yüzde 99’u U-238.
U-235’in, U-238’e göre çok daha hafif olduğu ve hareket kabiliyetinin hızlı olduğu biliniyor.
Ancak bu izotopu elde etmek için hayli uzun bir sürece ihtiyaç duyuluyor.
Ayrıca U-238’de nötron sayısı ile kütle numarasının çift, U-235’te ise hem nötron sayısının hem de kütle numarasının tek olduğu biliniyor.
Günümüzde elementin içerisindeki izotopun oranını artırmak için santrallerdeki santrifüjlerden faydalanılıyor.
En sık kullanılan usul ise difüzyon.
Gaza dönüştürülen ve sentrifüj silindirine yerleştirilen uranyum, ağırlaştırılmaya alınıyor. Bu etapta kütlesi ağır olan U-238, silindirin dışında kalırken U-235 merkezde toplanıyor.
İşlemin akabinde rafine edilmiş az ölçüde uranyum 235 elde ediliyor. Fakat konsantrasyonu arttırmaya devam etmek için sürecin tekrar tekrar yapılması gerekiyor.
Yüzde 4,5 düzeyi dünya güçlerini neden endişelendiriyor?
Nükleer silahın elde edilebilmesi için yüzde 80 saflık oranı gerekirken İran’ın halihazırda yalnızca yüzde 4,5 düzeyine çıkmış olması büyük güçleri neden endişelendiriyor?
Rakamlarda yüzde 4.5 ile yüzde 80 ortasında büyük bir fark olmasına karşın, zenginleştirme sürecinin incelikleri hesaba katıldığında aslında bunun düşünüldüğü kadar büyük olmadığı belirtiliyor.
Zira bilim beşerlerine nazaran, uranyum zenginleştirmenin en güç kısmı yüzde 0 ile yüzde 20 ortasındaki aralık.
Yüzde 20 düzeyine ulaşıldığında zenginleşmenin epeyce süratli bir formda yüzde 90’a kadar yükseldiği kaydediliyor.
Yüzde 20 saflık seviyesine ulaşıldığında, her bir uranyum 235’e rağmen yalnızca dört uranyum 238 atomu kalıyor.
Bunun manası, istenmeyen dört U-238’in ayrıştırılması çok daha kolay hale geliyor ve U-235’in yoğunluk düzeyi bir anda yüzde 90’ı buluyor.
